[FiC]Love is all around ,Right???!! [KW/CNN/TJ] #1

 

Title :: Love is all around ,Right???!!เพราะฟ้าส่งผมมารักคุณ

Chapter :: 1 Want to be your toy รักแท้นั้นคืออะไร ตับไตไส้พุง

Author :: LoveMe

Paring :: KhunWoo /ChanHo/TeacJay/2MiN/JinKwon/Ong/Mr.White

Re-write ver. : ทำการรีไรท์เพื่อรวมเล่มให้อ่านง่าย และเข้าใจง่ายมากขึ้นแม้ไม่ใช่ผู้ที่ถนัดอ่านสายแฟนตาซีค่ะ ซึ่งเวอร์ชั่นรีไรท์ได้นำมาลงแทนอันเก่าแล้วค่ะ (เข้าใจง่ายมากขึ้นไหมคะ เอ๊ะ หรือไม่ เหอเหอ)

Want to be your toy รักแท้นั้นคืออะไร ตับไตไส้พุง

        “ขอล่ะค่ะได้โปรด อยู่กับฉัน อยู่กับฉันเถอะนะคะ ซังวู ได้โปรดเถอะค่ะ ฮือ ฮือ”

“โอ๊ย! โง่จัง ถ้าไม่อยากให้ไปก็เอาไม้ตีหัวแล้วลากไปเก็บในบ้านสิมันจะได้ไม่มีแรงวิ่งไปต่อ เฮ้อ~ แจ้บ แจ้บ โง่จัง”

“ปล่อยผม ยอนอา ปล่อยผม ผมไม่ต้องการคุณอีกแล้ว ปล่อยผมยอนอา”

“โอ๊ย! สะบัดขาแบบนั้นอย่าว่าแต่คนเลยขี้ฝุ่นมันยังไม่กระเด็นออกมาจากขากางเกงเลย เฮ้อ! โง่พอกันสิ อยากให้ปล่อยก็เตะแรง ๆ สิจะได้เลิกเกาะ แจ้บ แจ้บ งี่เง่า!~”

“ถึงคุณไม่รักฉัน ฉันก็รักคุณค่ะ ซังวู ให้ฉันเป็นอะไรของคุณก็ได้ทั้งนั้นค่ะ ฉันรักคุณนะคะ ซังวู ฉันรักคุณค่ะ ฮือ ฮือ”

“ที่บ้านผลิตน้ำตาส่งออกหรือไงถึงได้ร้องไห้อยู่ได้น่ะ  เฮ้อ! โง่ งี่เง่า เอาแต่ใจกันทั้งนั้นสิเนี่ย แจ้บ~ แจ้บ~”

“เฮ้อ! เป็นอะไรที่แบบ….  นี่สินะมนุษย์ น่าเบื่อจริง ๆ  แจ๊บ แจ๊บ”ริมฝีปากบางที่ปาดไอติมสีชมพูหวานออกจากช้อนเป็นคำสุดท้ายมองภาพตรงหน้าอย่างอาธรอารมณ์ ก่อนที่จะปาแก้วไอติมลงไป ทำให้น้ำในบ่อทั้งหมดกระเพื่อม เห็นภาพไม่ชัดเจน แต่ก็พอเห็นว่าคุณซังวูผู้โดนเกาะขาอยู่นั้นโดนกระป๋องไอติมนิรนามตกใส่หัว

“ถ้าเบื่อก็อย่ามานั่งดูสิ หัดไปทำงานซะบ้าง แล้วนั่นทิ้งขยะลงไปได้ไง สกปรกจริงเชียว”เสียงหวานดังมาจากด้านหลังทำให้คนที่นั่งอยู่บนสนามหญ้าหันมามองอย่างไม่ใส่ใจมากนัก

“ก็จะให้ทำได้ยังไง ยังไม่เข้าใจเลยว่าทำไมมนุษย์ ถึงได้สุดบื้อขนาดนี้ อย่างซังวู ยอนอานั่น เห็นเกาะขากันแบบนั้นมาแล้วเป็นสิบรอบก็ไม่เลิกกันซักที หรืออย่างลีกุน นายัง ก็เห็นทะเลาะกันทุกวัน หรือคู่อื่น ๆ อีกต๊อง ไร้เหตุผลซะไม่มีอ่ะ” พูดไปตาก็กรอกไปมาอย่างเซ็งอารมณ์ จนคนที่ยืนมองอดขำแล้วนั่งลงข้าง  ๆ  ไม่ได้

“มีกามเทพที่ไหนไม่เข้าใจความรักบ้างเนี่ย” ริมฝีปากบางสวยเอ่ยถามคนข้างตัวที่โดดงานเป็นประจำ

“แล้วมีกามเทพที่ไหนเข้าใจความรักบ้างล่ะ”ริมฝีปากบางเอ่ยเถียงฉอด

“กวนจริง  ๆ  เลยนะ อูยอง”ปากว่ามือถึง ฟาดเข้าที่ไหล่สวยทันที

“ท่านก็เช่นกัน แจบอม” มือเรียวฟาดกลับบ้าง ก่อนทั้งคู่จะฟาดกันไปมาจนเหนื่อยทั้งคู่แล้วนอนกลิ้งเหนื่อยอยู่บนสนามหญ้าเขียวขจีจนเริ่มหายเหนื่อย

“แล้วมาเดินอะไรแถวนี้ แทคยอนไปไหนแล้วล่ะ” อูยองเอ่ยถามก่อนที่จะขยับมากอดเอวแจบอม หัวสวยนั้นซบอกราวกับโหยหาไออุ่น

“ท่านเทพนักรบชางมิน ขอตัวไปช่วยห้ามสงครามที่อีกซีกขอบฟ้าน่ะ”      แจบอมตอบกลับก่อนที่จะเอามือลูบหัวของเจ้าตัวแก้มป่องบนอกเบา ๆ

“ท่านเทพฟันยื่นชางมินก็อย่างนี้ทั้งปี ชอบทำครอบครัวชาวบ้านแตกแยก พ่อก็ไปทาง แม่ก็ไปทาง ทิ้งลูกเหงา  ๆ  เศร้าซึม มันน่าแช่งให้ท่านเทพดนตรีมินจุนทิ้งซะให้เข็ด” อูยองพูดด้วยเสียงขัดใจ หัวยังซุกไซร้ไล้รับไออุ่นกับร่างที่กอดอยู่เพิ่ม

“เฮ้อ~ ขอโทษนะที่ให้กำเนิดเจ้ามาแท้  ๆ  แต่ทำให้เจ้าต้องเป็นเด็กมีปัญหาน่ะ อยากจะบ้าจังเลย เป็นกามเทพกันทั้งเถือกเถาเหล่ากอ แต่เจ้ากลับไม่เข้าความรักซะได้นะ อูยอง” มือเรียวของแจบอมกอดตัวอูยองไว้แน่นขึ้น โตไวจริง ๆ คน ๆ นี้ นับวันยิ่งสูง สูงกว่าเขาซะอีก สงสัยว่าจะได้ส่วนดีของแทคยอนมา

“เป็นกามเทพแล้วจำเป็นต้องเข้าใจความรักหรือไงล่ะ ข้าไม่เห็นอยากเข้าใจเลย I don’t care แอ แอะ แอ แอ๊ แอ “อูยองปากก็พูดว่าไม่สนใจแต่มือกลับกอดและซบหน้าแนบรับไอ่อุ่นจากแจบอมมากกว่าเดิม

“เฮ้อ~! แต่เจ้าต้องเข้าใจน่ะสิอูยอง “แจบอมพูดก่อนจะลุกพรวดขึ้นยืน จนอูยองที่กอดซบอยู่หงายกองไปกับพื้น

“ใจร้ายจะลุกก็ไม่บอก โป้งแล้ว “อูยองนอนดิ้นพาด ๆ อยู่บนพื้นอย่างงอนแจบอมก่อนที่ปล่อยปีกขาวละมุนออกมาเพื่อบินหนี แต่โดนมือขาวขอแจบอมดึงปีกเอาไว้ก่อนทำให้อูยองหันมามองแจบอมด้วยหน้าเศร้าน้ำตาคลอ รออังอัง

“ไม่ต้องมาตีหน้าเศร้า เล่าความอังอังเลย อูยอง เจ้าต้องไปเรียนรู้เกี่ยวกับความรักที่โลกมนุษย์แล้วก็ไปทำงานด้วย เห็นไหมงานที่เจ้าไม่ยอมไปเคลียร์เต็มสมุดปกขาวแล้วเนี่ย “แจบอมสั่งพร้อมหยิบสมุดปกขาวของอูยองขึ้นมาเปิดให้ดูว่ามีงานค้างมากแค่ไหน

“ไม่ไปอ่ะไม่ไป ทำไมข้าต้องลงไปในบ่อน้ำนั่นด้วยล่ะ ไม่ไป ๆ  ข้าไม่ไป”อูยองแกล้งอังอังอย่างกับจะตายออกมาแต่แจบอมก็ไม่หลงกลอีกแล้ว

“นี่คือคำสั่ง เจ้าต้องลงไป ข้าเองก็ช่วยเจ้าไม่ได้อูยอง“ แจบอมว่าพลางลากปีกขาวนวลของอูยองมาเหนือบ่อน้ำที่อูยองเขวี้ยงกระป๋องไอติมลงไป

“ข้าไม่อยากไปนี่ อย่างน้อยให้ข้ากอดลาแทคยอน เจ้าหรือคนอื่น ๆ ก่อนไม่ได้เหรอ แจบอม”อูยองอังอังอีกครั้งหากแต่คราวนี้เป็นเรื่องจริง

“เจ้ากอดข้าพอแล้วล่ะ อูยอง ลงไป!!”แจบอมพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลก่อนจะยกปีกของอูยองแล้วโยนลงไปในบ่อน้ำ

“นี่สมุดปกขาวของเจ้า อูยอง อย่าลืมล่ะว่าเจ้าต้องทำงานให้ครบและตามหาความรักให้เจอ เข้าใจไหม”แจบอมโยนสมุดปกขาวลงไปตามอูยองที่ปีกขาวนวลว่ายวนในบ่อน้ำก่อนจะจมลงไปเรื่อย ๆ

“อูยอง ชื่อบนโลกมนุษย์ของเจ้าคือ จาง อูยองนะจำไว้”แจบอมตะโกนบอกส่งท้ายก่อนที่ร่างของอูยองจะตกออกจากสุดขอบบ่อน้ำไป

“ข้าขอโทษนะอูยอง ข้าขอโทษ”แจบอมทิ้งตัวลงเพราะความเศร้า แล้วมองลงไปในบ่อน้ำ ก่อนจะร้องไห้ออกมา

“อย่าเศร้าไปเลยแจบอม เจ้าทำดีที่สุดแล้ว”เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นพร้อมสัมผัสอบอุ่นที่กอดรอบแจบอมไว้

“แทคยอน “แจบอมเอ่ยถามก่อนจะสวมกอดแทคยอนแน่นและซบหน้าลงบนอกแทคยอนอย่างเจ็บปวด

“อูยองจะปลอดภัย แจบอม บุตรแห่งเราจะปลอดภัย  จาง อูยองจะปลอดภัย”  แทคยอนเอ่ยปลอบคนรักในอ้อมกอดพร้อมลูบหลังบางนั้นเบามือ

ღ

พลั่ก!!

ตุ้บ!!

อูยองที่หล่นกระแทกพื้นเบื้องล่างอย่างแรงพร้อมสมุดปกขาวที่ตกลงข้าง ๆ  อูยองลุกขึ้นปัดฝุ่นออกจากชุดที่ขาวที่ใส่อยู่  และปัดออกจากปีกที่ขาวนวลที่เต็มไปด้วยไรฝุ่นด้วย  ดีนะที่เป็นตอนกลางคืนแถวนี้ถึงไม่ค่อยมีคนอยู่

“แจบอม เจ้าใจร้ายที่สุดเลย ใจร้ายที่สุดเล๊ยยยย แง~”อูยองเงยหน้าชี้ด่าบนท้องฟ้าอย่างโมโห ก่อนจะนั่งลงแล้วร้องไห้แงแงเหมือนเด็ก

“กฎข้อแรกของกามเทพ ห้ามให้มนุษย์รู้ตัวตนที่แท้จริง”เสียงแว่วลอยมาทำให้อูยองลุกขึ้นปาดน้ำตา ก่อนที่จะเก็บปีกขาวนวลไป

“รู้แล้วน่ะ สมุดปกขาวบ้าอำนาจ” อูยองร้องด่าก่อนจะหยิบสมุดปกขาวขึ้นมาจากพื้นก่อนที่จะเดินไปตามทาง

“แล้วจะไปอยู่ที่ไหนเนี่ย จู่ ๆ ก็ปล่อยลงมาได้ ที่นี่ที่ไหนก็ไม่รู้จัก ใจร้ายจริง ๆ เลยแจบอม ใจร้าย”อูยองปาดน้ำตาที่ไหลพรากก่อนจะเดินอย่างไร้จุดหมายไปตามถนนที่มีแสงไฟเรื่อ ๆ เป็นบางจุดอย่างน้อยใจ

“ท่านแจบอมบอกว่าเจ้าคือจาง อูยอง เจ้าก็ไปหาจาง อูยองสิ”เสียงดังออกมาจากสมุดปกขาวอีกครั้ง อูยองยกมันขึ้นมามองอย่างเหนื่อยใจ

“พูดมากจังเดี๋ยวก็เอาไปทำเชื้อฟืนซะหรอก เงียบ ๆ” ได้ผล! เงียบกริบ     อูยองเดินต่อไปเรื่อยจนเหนื่อยล้าก่อนที่จะนั่งลงข้างถนนอย่างเหนื่อยใจ

ร่างมนุษย์นี่นอกจากอ่อนแอแล้วยังเหนื่อยง่ายอีก

“เจ้าคือจาง อูยองใช่ไหม”เสียงเรียกดังขึ้น ทำให้อูยองเงยหน้ามองคนร่างใหญ่ที่ดูอายุประมาณห้าสิบที่ยืนอยู่ตรงหน้า

“อือ~ใช่แล้วไง”จะอูยอง หรือ จาง อูยองมันก็คือตัวตนเดียวกันไม่ใช่หรือไง

“อืม น่ารักจังเลย ขอโทษนะที่มาช้า เอาล่ะนะ จาง อูยอง” คุณลุงคนนั้นพูดพลางจับไหล่อูยองแล้วดีดนิ้ว เปราะ! ทำให้เกิดแสงวาบขาวแสบตาขึ้นทั่วบริเวณจนอูยองต้องหรี่ตาหลับลงไปก่อนที่จะลืมตาขึ้นอีกครั้ง แล้วเห็นว่าตัวเองไม่ได้อยู่ข้างถนนแล้ว เค้ากำลังยืนอยู่กลางบ้านที่ดูหรูหราสะอาดตาแห่งหนึ่ง

“นี่มัน…”อูยองหันมาถามชายแก่คนนั้นที่กำลังยิ้มแฉ่งให้อย่างงง ๆ

“นี่คือที่อยู่ของจาง อูยอง เสื้อผ้าและชุดนักเรียนอยู่ในตู้เสื้อผ้าข้างบน นี่กุญแจของบ้านนี้ ส่วนนี่เอกสารจำเป็นต่าง ๆ ของเจ้า จาง อูยอง”ชายแก่ชี้ฉับ ๆ ไปตามโต๊ะเก้าอี้ที่มีของอยู่ก่อนที่จะหายแวบไปกับคำเลือนรางตามลม

“อย่าลืมหาความรักให้เจอนะจาง อูยอง”

“หึ! ทิ้งกันไปหมด ความรักกับกามเทพจำเป็นต้องเข้ากันด้วยหรือไงนะ”   อูยองถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ก่อนวางสมุดปกขาว ลงบนโต๊ะข้าง ๆ แล้วหลับตาลงบนโซฟา อย่างอ่อนล้า

“พรุ่งนี้เจอใครเป็นคนแรก ข้าจะรักคนนั้นล่ะ ตัดปัญหา”อูยองพึมพำเบา ๆ แต่สมุดปกขาวนั้นเกิดแสงสว่างวาบอย่างเหมือนรู้สึกอะไรบางอย่าง

“ฮือ~ แจบอม แทคยอน” น้ำตาที่ไหลรินพร้อมห้วงหายใจและความฝันที่ดำดิ่ง ก่อนอูยองจะปล่อยคืนแรกแห่งการเป็นมนุษย์ให้ผ่านพ้นไป

ღ

“โรงเรียนมันไปทางไหนก็ไม่รู้ เจ้าจะปลุกข้าแต่เช้าหามะเขืออะไร ห๊ะ สมุดบ้า”อูยองร้องด่าสมุดปกขาวที่นอนแน่นิ่งในกระเป๋านักเรียนข้างหลัง ก่อนจะเดินต่อไปในชุดนักเรียนของโรงเรียน นานาชาติแห่งหนึ่งของเกาหลี

“ความรัก งี่เง่า น่าเบื่อ เฮ้อ!เซ็ง ๆ “อูยองเดินบ่นพึมพำไปเรื่อย ๆ ก่อนที่จะหยุดสนใจฟังเสียงทะเลาะกันของชายหญิงคู่นึง ตรงหน้าประตูของคอนโดหรูที่อยู่ข้าง ๆ บ้านของเขาอย่าสนใจ

“คุณคะทำไม ถึงไล่มินจีแบบนี้ล่ะคะ เมื่อคืนเรายัง….” ผู้หญิงที่หน้าตาสวยกำลังยืนร้องไห้แล้วมองไปที่ชายหนุ่มรูปหล่อที่แต่งตัวเหมือนอูยองทุกอย่างยกเว้น สูทสีดำและเสื้อสีขาวนั้นถูกปลดกระดุมออกเกือบครึ่ง

“เมื่อคืนก็ส่วนเมื่อคืน มินจี คุณรู้ใช่ไหมของเล่นต้องทำตัวยังไง”ดวงหน้าหล่อคมคายของชายหนุ่มพูดส่ง ๆ ใส่มินจีที่ยืนน้ำตาไหลปริ่มอยู่

“ค่ะ ของเล่นก็ของเล่น ฉันรักคุณนะคะ นิชคุณ มินจียอมค่ะ แล้วเจอกันที่โรงเรียนนะคะ” มินจียิ้มหวาน ปาดน้ำตาแล้ววิ่งหายไปตามทางเพื่อกลับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

นิชคุณยิ้มแค่น ๆ มองตามหลังมินจีไปก่อน ที่จะหันหลังกลับเข้าประตูเพื่อจะขึ้นไปนอนต่อ เมื่อคืนหนักไปหน่อย

อูยองที่ยืนมองดูเหตุการณ์อยู่ ทำหน้างงก่อนจะยิ้มอย่างถูกใจออกมาแล้วรีบวิ่งมาแตะหลังนิชคุณที่กำลังจะเดินเข้าประตูไป

“นี่ ๆ นิชคุณ ๆ คุณชื่อนิชคุณใช่ไหม”อูยองสะกิดเรียกทำให้นิชคุณหันมามองอย่างแปลกใจ ว๊ าว! น่ารักจัง ขาว ๆ  แก้มป่อง ๆ  บอกว่าเป็นผู้หญิงยังไงก็เชื่อ

“ใช่แล้วไง เด็กน้อย”นิชคุณเอ่ยพร้อมจับคางมนของอูยองมาสบตาตัวเองอย่างถือวิสาสะ นิ่มจัง คนน่ารัก ๆ อย่างนี้มาทักนิชคุณแต่เช้า เดี๋ยวก็เคี้ยวให้หรอก ไม่รู้จักหมาป่าในคราบเทวดาซะแล้ว

“นี่ ๆ นิชคุณ”อูยองจ้องหน้านิชคุณด้วยตาบ้องแบ๊วน่ารัก จนใจไหวระทวย   หึ หึ! มาทำน่ารักใส่แบบนี้เดี๋ยวมีอารมณ์ขึ้นมา อย่าหาว่าใจร้ายนะเด็กน้อย

“มีอะไรเหรอ แล้วนี่ชื่ออะไรเด็กน้อย”ปากว่า ตาสบ มือซ้ายโอบต้นคอ มือขวาจับใบหน้า รอดนิชคุณวันนี้ก็แปลกละ เด็กน้อยแก้มป่อง

“จาง อูยอง นี่ ๆ นิชคุณ”ตากลมโตที่จดจ้องอย่างใสซื่อและบ้องแบ๊วตรงมาทำให้นิชคุณ ได้แต่จ้องกลับด้วยรอยยิ้มเทวดามหาศาลที่ทำให้ผู้คนที่ได้พบเห็นตายเกลื่อนมานักต่อนัก

“นิชคุณ ผมขอเป็นของเล่นของคุณได้ไหม”ตาบ้องแบ๊วที่จ้องมา บอกว่าไม่ได้ล้อเล่น

“เอาจริงเหรอ จาง อูยอง”นิชคุณได้แต่สบตาอูยองอย่างงง ๆ

“อืมสิ อยากเป็นของเล่นของนิชคุณ ผมขอเป็นของเล่นของนิชคุณนะ”ตาแบ๊วใสซื่อยังคงจ้อง นิชคุณยิ้มหวานแสยะโชว์เขี้ยวหมาป่าที่ซ่อนไว้ในคราบเทวดาอย่างถูกใจ

“ได้สิ จาง อูยอง”
.
.
.
Tbc

เอาเวอร์ชั่นที่รีไรท์ ให้อ่านเข้าใจมากขึ้แม้จะไม่ชอบอ่านแฟนตาซี (อย่างที่โบว์เป็นมาลงให้อ่านกันค่ะ)
เรื่องเป็นเรื่องง่าย ๆ ออกแนวเบาสมองเนอะ (ใช่มะ ๕๕๕)
ตามสไตร์แฟนตาซีค่ะ ตัวละครจะเยอะมากกกกก ซึ่งยังไงก็ตามตัวหลัก ๆ ก็จะเป็ฯสมาชิกวง 2PM กับ 2AM เท่นั้นค่ะ ที่เหลือก็มาร่วมสนุกด้วยเฉย ๆ

เรื่องนี้โบว์กำลังจะเปิดรวมเล่มนะคะ ถ้าใครสนใจรอดูรายละเอียดได้ค่ะจะนำมาแจ้งแน่นอน
ตอนนี้แต่งถึงตอนสิบสองแล้ว ยังแต่งไม่จบเลย แต่เพราะจะรวมเล่มทุกเรื่องทีแต่ง ยังไงเรื่องนี้ก็ต้องจบค่ะ ^^ (จบได้แล้วเนอะ ตอนแรกเริ่มแต่งประมาณม.4 นี่ก็ปีสองละ ควรจบได้แล้ว)

ใครที่เข้ามาอ่าน เมนต์ให้กำลังใจกันได้นะคะ เพราะควอมเมนต์คือกำลังที่แสนสำคัญของคนแต่งค่ะ
ใครอยากได้รวมเล่มเรื่องนี้เก็บไว้ก็สั่งกันได้นะคะ

ติดตามข่าวสารและคุยกันได้ที่ @Bowwie0723 ค่ะ ^^

 

โฆษณา